Weer thuis

Blog 1/2 augustus

Lieve allemaal,

1 augustus: rond 9 uur stond ons busje voor de deur. De koffers stonden al klaar beneden, zodat we die mee konden nemen naar Jinja. Met een beetje moeite kregen we de koffers allemaal ín de auto, dus er hoefde niks op het dak. 2,5 uur later kwamen we in Jinja aan bij een slagboom, waar we moesten betalen om de auto er achter te kunnen parkeren. We liepen een trappetje af naar beneden waar de Nijl stroomde. Langs de weg stonden, natuurlijk, allemaal kraampjes met souvenirs.
We stapten in een boot, die ons over de Nijl voerde naar de 'oorsprong'. Eigenlijk begint de Nijl in Rwanda, omdat daar een groot deel van het Lake Victoria ligt. We zagen een heleboel verschillende soorten vogels. Grote en kleine en verschillende kleuren. We zagen ook weer apen, die zo dichtbij waren dat Eva ze ook goed op de foto heeft.
Na de boottocht reden we door Jinja, om ergens te gaan lunchen. We stopten op een plek, waar ze ook een zwembad hadden. Omdat het eten een uur op zich liet wachten, gingen wij er even naast liggen slapen of lezen. As had haar camera voor de zekerheid naast haar bed gelegd, voor als ze foto's wilde maken. Toen Wil ons kwam halen voor het eten en we liepen snel naar de eettafel, want we hadden best wel trek.
We reden langs een weggetje, waar we stopten om nog de laatste restjes kleren van Astrid uit te delen. Van een shirt wilde ze wel een foto, behalve dat haar camera spoorloos verdwenen was. Eva maakte even een foto van het shirt en de auto racete weer terug naar de lunchplek. Astrid sprong meteen uit de auto, rende naar het zwembad om te kijken of haar camera er nog lag. Bijna logisch was het toen we er achter kwamen dat hij onvindbaar was. Gejat, want hij lag écht nergens. Omdat het tijd werd om te gaan, schreef de chauffeur zijn nummer op en stapten we allemaal in de auto. De sfeer die er hing was heel bedrukt. Astrid belde even naar huis, terwijl wij een beetje voor ons uit staarden. Na een tijdje kreeg de chauffeur een telefoontje. Valse hoop, want het was alleen maar om te vragen naar het merk. Ergens in de buurt van Kampala werd de chauffeur nog een keer gebeld. Met zijn hand in de ene telefoon, stak hij met zijn andere hand zijn duim omhoog. Lisanne viel het eerst op en riep heel hard: 'As'. Astrid had het nog even niet door, maar toen William, de chauffeur, zich omdraaide en haar knikkend aankeek, ontplofte de auto zowat. De camera was gevonden. Helaas kwam de camera niet meer op tijd bij het vliegveld. Die ligt nu bij het ICU guesthouse te wachten totdat een Nederlander hem mee naar huis kan nemen.
Na nog even wat naar binnen hebben gewerkt, stapten we in het vliegtuig. Heel veel zin hadden we niet. Alles was veel te snel gegaan en we hadden best nog wat langer kunnen blijven. Het vliegtuig steeg op en bijna meteen vielen Astrid en Marjet in slaap. De rest keek TV en verder werd er heel veel geslapen.

2 augustus: we landden een kwartier te vroeg. Toen we de slurf in waren gelopen, kwam Astrid er achter dat ze haar telefoon niet mee had genomen. Best wel dom, maar hij lag nog in haar stoel gelukkig! We liepen door naar de bagageband. De ouders stonden daar al op ons te wachten. Zwaaien!!! Gijs, Judith en Bouwien stonden ook op ons te wachten. Veel knuffelen met ouders, broers en zussen toen we de deur door kwamen lopen. Er werden nog wat foto's uitgewisseld door Lisanne en Astrid. Bij Aagje stroomden de tranen over haar wangen. Het was echt tijd om afscheid te nemen van elkaar.

De afgelopen weken zijn een geweldige ervaring geweest! We hebben met zijn zevenen een geweldige tijd gehad. Samen gelachen, samen leed gedeeld, samen gewerkt aan iets super moois. Een reis om nooit meer te vergeten!

We gaan het zeker missen!

Liefs van de Oeggroep